Ranni wolontariusze opowiedzieli, co wydarzyło się na Ukrainie. „Zastanawiałam się czy umieram” (foto)

Pani Grażyna i pan Kamil są wolontariuszami Katolickiego Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych i Ich Przyjaciół „Klika” z Krakowa. Od pewnego czasu jeździli z pomocą humanitarną do potrzebujących mieszkańców Ukrainy. Tym razem był to już ich czwarty wyjazd już do Bachmutu, gdzie toczą się walki z rosyjskim najeźdźcą. Zajmowali się wspieraniem osób z niepełnosprawnościami, które nie chcą lub nie mogą stamtąd wyjechać.

W piątek, 6 stycznia, przed południem podjechali do pierwszego punktu, gdzie rozładowali cześć darów. Następnie ruszyli w kolejne miejsce. Zatrzymali się, wysiedli a auta i w momencie, kiedy otworzyli bagażnik i zaczęli przymierzać się do wypakowywania dostarczonych rzeczy, nadleciał pocisk moździerzowy, który uderzył w znajdujący się ok. 30 m dalej blok mieszkalny. Odłamki zraniły stojących przy aucie wolontariuszy.

-Pamiętam każdą sekundę tego co się stało. Najpierw był ogromny huk i błysk, po czym przewróciłam się na ziemię. To była ogromna siła. Poczułam jak zaczyna ze mnie wypływać krew. W prawej nodze właściwie zupełnie już nie czułam bólu, z lewej czułam ogromny ból i po prostu zastanawiałam się, czy umieram – opowiada pani Grażyna.

Wolontariusze wyjaśniają, że zdawali sobie sprawę, iż przebywanie na terenie objętym działaniami wojennymi nie jest najbezpieczniejsze. Mieli świadomość, iż balansują na granicy życia i śmierci i to, czy coś się wydarzy, jest loterią. Gdyż przed pewnymi rzeczami można się zabezpieczyć, jednak na niektóre sprawy nikt nie ma wpływu. Lecz wiedzieli również, że osoby niepełnosprawne, których w Bachmucie jest sporo, nie przeżyją bez pomocy. Dlatego też, pomimo ryzyka, starali się im ją zapewnić.

O ile poprzednie trzy wyjazdy były dość krótkie, gdyż polegały tylko na dostarczeniu pomocy i szybkim powrocie, to tym razem miało być inaczej. Wszystko z uwagi na prawosławne święta Bożego Narodzenia. Do tego Władimir Putin ogłosił z tej okazji zawieszenie działań wojennych. Jak się okazało, były to tylko słowa.

-Chcieliśmy dać potrzebującym pomocy kawałeczek radości, trochę świąt. Grażynę przygotowała kutię, przygotowaliśmy podarki dla dzieci. Pojechaliśmy pod pierwszy punkt niezłomności, gdzie wydaliśmy część rzeczy. Było mnóstwo wolontariuszy i dziennikarzy. Wypiliśmy kawę, dołączył do nas jeszcze jeden wolontariusz – Denis, który miał nam wskazać kolejny punkt. Pojechaliśmy w to miejsce, wyszliśmy z auta a ja otworzyłem klapę bagażnika. Wszedłem do auta i kiedy miałem już podawać żywność, usłyszałem ogromny huk a mnie rzuciło na samym przód samochodu i zupełnie ogłuszyło. Kiedy się otrząsnąłem i wysiadłem, zobaczyłem dużo krwi i leżące przy samochodzie trzy osoby – Grażynę, Denisa i jeszcze jedną osobę – opowiada pan Kamil.

Poszkodowani wskazują, że było bardzo ciężko. Głównie z uwagi, iż na linii frontu nie jest prosto otrzymać pomoc. Dlatego też, pomimo podziurawionego przez odłamki auta i uszkodzonych dwóch kół, postanowili zawieść nim rannych w bezpieczniejsze miejsce. Jednak na szczęście niebawem dojechał ambulans z ratownikami.

-Pierwszym miejscem, w którym się znalazłam, było takie centrum pierwszej interwencyjnej pomocy w Bahmucie, które prowadzone jest przez wojskowych lekarzy. Tam zostałam zaopatrzona w takie bardzo podstawowe rzeczy, dostałam też mocne znieczulenie i przewieziono mnie do szpitala w Pawłohradzie w obwodzie dniepiotrkowski, gdzie spędziłam dwa czy trzy dni i wczoraj około godziny 17, po 18 godzinach podróży karetką, znalazłam się w Lublinie – opowiada pani Grażyna.

Wolontariusze tłumaczą, że nie można było uniknąć tego zdarzenia. Zapewniają, że zrobili wszystko co się dało, aby zapewnić sobie jak największe bezpieczeństwo. Mieli kamizelki kuloodporne i hełmy, jednak w takim miejscu może się wydarzyć wszystko i jest to loteria. Oboje dodają, że są szczęśliwi, iż udało im się przeżyć.

(fot. SPSK4)