Dworzec autobusowy w Lublinie został zabytkiem. Jest jednak możliwość jego przeniesienia w inne miejsce (zdjęcia)

Decyzją Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków dworzec autobusowy przy al. Tysiąclecia w Lublinie został objęty ochroną konserwatorską. Obiekt został zaliczony do tych przykładów architektury, które należy chronić z uwagi na posiadaną wartość architektoniczną, historyczną i naukową. Chodzi dokładnie o halę główną dworca wraz z umiejscowioną w jej wnętrzu mozaiką.

Postępowanie w tej sprawie prowadzone było od ubiegłorocznych wakacji i zostało wszczęte z urzędu. Obiekt ten nie był wcześniej ujęty w gminnej ewidencji zabytków, a tym samym miejscy planiści nie podejmowali żadnych działań dotyczących jego ochrony. Zdaniem konserwatora jest to dobro kultury współczesnej, gdyż zostały w nim zachowane wartości artystyczne, historyczne i naukowe.

Początkowo planowano, aby ochroną konserwatorską objąć cały budynek. Jednak po wykonaniu przez niezależnych ekspertów z Krakowa specjalistycznych opinii zdecydowano się na wpisanie do rejestry zabytków jedynie jego centralnej, przeszklonej części, a więc hali głównej. To oznacza, że jeżeli zajdzie taka potrzeba, obiekt będzie można przenieść w inne miejsce.

-Hala z uwagi na swoją konstrukcję może być translokowana i przystosowana do nowych funkcji. Biorąc pod uwagę argumentację w tym zakresie zawartą w opinii ekspertów, stanowisko strony, oraz to, że takie działania nie stałyby w sprzeczności z ochroną konserwatorską w przypadku tego modernistycznego obiektu, z wpisu do rejestru zabytków został wyłączony grunt pod budynkiem. Forma orzeczenia nie przesądza o dalszych losach zabytku, a więc jego transferze terytorialno-sytuacyjnym, czy też zaniechania takich działań, tym niemniej determinuje wszelkie działania podejmowane w stosunku do obiektu, gdyż będą one wymagały uzyskania pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków – wyjaśnia Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków Dariusz Kopciowski.

Projekt dworca powstał w latach 60. XX w. Założenia były takie, aby stworzyć średniej wielkości budynek na potrzeby mniejszego miasta wojewódzkiego, jakim był ówczesny Lublin. Miał on jednak stanowić wizytówkę miasta, którego władze pragnęły promować miasto nie tylko będące znakomitym zabytkiem, ale także prężnie rozwijającą się siedzibą województwa, centrum akademickim Polski wschodniej i siedzibą nowoczesnych zakładów przemysłowych.

Na potrzeby budowy dworca przeznaczono plac o powierzchni 1 hektara. Lokalizacja jego powstania nie była przypadkowa. Przede wszystkim chodziło o dobre skomunikowanie, jakie stanowiła trasa W-Z, jak też położenie w pobliżu centrum oraz historycznie ukształtowanego miejsca, w którym Lublin witał przyjezdnych. Nie zapomniano też o komforcie podróżnych. Oprócz poczekalni powstały m.in. kiosk, ekspedycja bagażu, bufet, poczekalnia dla matek z dziećmi oraz toaleta.

Niebawem, gdyż już w przyszłym roku, dworzec przestanie pełnić swoją dotychczasową funkcję. Wszystko dlatego, że powstaje nowy obiekt w rejonie stacji PKP. Urząd Ochrony Zabytków już wcześniej proponował, aby budynek przy al. Tysiąclecia wpisać do rejestru zabytków. Spotkało się to jednak z negatywnym odbiorem zarządcy, czyli spółki Lubelskie Dworce.

Jakie będzie przeznaczenie tego terenu po oddaniu do użytkowania Dworca Metropolitarnego, na razie nie wiadomo. Faktem jest, że miejscowy plan zagospodarowania zezwala na stworzenie w tym miejscu hoteli, biurowców oraz placówek służby zdrowia. Tak więc teren jest atrakcyjny dla inwestorów.

(fot. LWKZ)