Ul. Zemborzycka: Nieprzytomny mężczyzna trafił do szpitala po zderzeniu dwóch rowerów

Byłem świadkiem, nie samego zdarzenia, ale akcji ratowniczej, tuż po wypadku. Chłopak, ofiara wypadku, musiał mocno uderzyć głową o asfalt, nie wiadomo w jakiej pozycji, możliwe że w pozycji podobnej jak przy nieudanym skoku do wody. Chciałbym tutaj wyrazić mój ogromny szacunek dla mężczyzny, który ostrożnie podtrzymywał głowę chłopaka na swojej dłoni, aby twarzą nie leżał na wilgotnym asfalcie. Chłopak był ułożony bardzo fachowo na boku, w tzw. pozycji bezpiecznej. Był lekko siny na twarzy i był nieprzytomny, oddychał równomiernie. Dziewczyna, która klęczała obok, kontrolowała mu puls. Było kilku gapiów, min. ja. Sytuacja była opanowana i pod kontrolą. Nieco z boku, na asfalcie leżał rower tego chłopaka. Nie znam się aż tak na rowerach, ale wydaje mi się, że był wypasiony. Po stroju chłopaka też można było odczytać, że jeździ nie od dziś. Zabrakło jednego – kasku. Na pewno złagodziłby uderzenie. Jechał od strony Zalewu, miał lekko z górki. 42 letnia kobieta, z którą się zderzył, jechała pod górkę, pokonywała jej końcowy odcinek, pewnie była zmęczona, jak znam życie mogła się zachwiać. Chłopak tego nie przewidział, raczej jechał szybko. Czekaliśmy na karetkę, po którą ktoś wcześniej zadzwonił. Widok był poruszający, gdy się patrzyło, jak ci dwoje obcych ludzi troskliwie opiekują się nieprzytomnym chłopakiem. Niestety, czar prysł, gdy przyjechała karetka, z której wyszedł leniwym krokiem, pan ratownik medyczny i podchodząc zapytał spokojnym głosem „co tutaj się stało?”. Ktoś odpowiedział „zderzenie rowerzystów”. Ratownik przykucnął przy głowie chłopaka, ujął ją w dłonie i zaczął ją oglądać, skręcając głowę chłopca w szyi raz w lewo, a potem głowa sama bezwładnie, w prawo poleciała, bo nieporadnie i niedbale była uchwycona przez ratownika. Ciarki mnie przeszły widząc to odruchowo wrzasnąłem 2 razy „załóż mu kołnierz”, po czym ratownik powiedział do stojącego obok, drugiego pana ratownika, „daj no kołnierz”, nie wiem czy wskutek mojej „podpowiedzi”, czy wskutek zajarzenia szarych komórek u pana ratownika. Po założeniu kołnierza przyniesiono nosze i ułożono fachowo chłopca na noszach, przekręcając go na wznak. Następnie przez chwilę panowie ratownicy zaczęli się naradzać i wydawać dyspozycje, kto i z której strony ma złapać nosze i nieść, gdy tymczasem dziewczyna badająca wcześniej puls zaczęła alarmować: „panowie, ale on teraz nie oddycha na plecach, może język przeszkadza”, na co panowie spojrzeli na lekko sinego pacjenta i odpowiedzieli „już już niesiemy do karetki”. Widziałem, jak szczęśliwie udało im się włożyć nosze do karetki wraz z pacjentem. Karetka ruszyła na sygnale po kilkunastu minutach, pewnie go zaintubowano i podłączono mu kroplówki, a mnie się włos na głowie zjeżył.