Sensacyjne odkrycie kości mamuta podczas budowy trasy S17 w pobliżu Zamościa (zdjęcia)

Sensacyjne odkrycie na budowie S17

Pozostałości mamuta zostały odkryte podczas badań prowadzonych wspólnie z Instytutem Archeologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz Wydziałem Nauk o Ziemi i Gospodarki Przestrzennej UMCS. W przedsięwzięciu brały udział także archeolożki z Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, która nadzoruje prace związane z budową infrastruktury drogowej.

W komunikacie Instytutu Archeologii UMCS podano, że szczątki zwierzęcia zabezpieczali pracownicy naukowi: Rafał Niedźwiadek i Marcin Szeliga oraz studenci Adrian Sankiewicz i Adrian Leśniewski, współpracujący z Karolem Standzikowskim z Wydziału Nauk o Ziemi i Gospodarki Przestrzennej UMCS. Całość prac prowadzono pod nadzorem konserwatora zabytków Wiesława Komana.

Zabezpieczone kości mamuta zostały przetransportowane do Wydziału Nauk o Ziemi i Gospodarki Przestrzennej UMCS, gdzie w odpowiednich warunkach będą poddane dalszym badaniom, w tym datowaniu i szczegółowej analizie. Wyniki tych badań będą systematycznie przekazywane opinii publicznej. Odkrycie to stanowi istotny wkład w poznanie prehistorycznej fauny Polski i podkreśla znaczenie prowadzenia badań archeologicznych na terenach inwestycji infrastrukturalnych.

Mamut – olbrzym epoki lodowcowej

Mamut to rodzaj wymarłych ssaków z rodziny słoniowatych, które żyły na Ziemi od około 5 milionów do kilku tysięcy lat temu. Najbardziej znanym przedstawicielem tego rodzaju jest mamut włochaty (Mammuthus primigenius), który zamieszkiwał tereny Eurazji i Ameryki Północnej podczas epoki lodowcowej.

Mamut włochaty wyróżniał się dużym rozmiarem — dorosłe osobniki osiągały wysokość do 4 metrów w kłębie i ważyły nawet do 6 ton. Charakterystyczną cechą tych zwierząt była gęsta, długa sierść, która chroniła je przed mroźnym klimatem epoki lodowcowej, a także długie, zakrzywione kły, służące do walki, kopania śniegu w poszukiwaniu pożywienia oraz obrony przed drapieżnikami.

Mamut włochaty był roślinożercą i żywił się głównie trawami, krzewami oraz gałązkami drzew. Żył w stadach, co zapewniało mu lepszą ochronę przed drapieżnikami i trudnymi warunkami środowiskowymi.

Wymarcie mamutów wiąże się z kilkoma czynnikami, takimi jak zmiany klimatyczne po zakończeniu epoki lodowcowej, kurczenie się ich naturalnego środowiska oraz presja ze strony człowieka, który polował na te zwierzęta. Do dziś szczątki mamutów, często doskonale zachowane w wiecznej zmarzlinie, stanowią cenne źródło informacji dla naukowców badających historię Ziemi i ewolucję fauny.

Odkrycia szczątków mamutów podczas prac archeologicznych i budowlanych, jak w przypadku trasy S17, pomagają lepiej zrozumieć dawne ekosystemy oraz warunki życia prehistorycznych zwierząt na terenie Polski i Europy.