Z pasji do malarstwa Kossaków – wystawa obrazów Witolda Metelskiego

Wernisaż będzie zorganizowany w miejscu szczególnym, takim bardzo „Kossakowskim”. W dworku w Kośminie na przełomie XIX i XX w. mieszkał wraz z rodziną Tadeusz Kossak (brat bliźniak Wojciecha). Tutaj urodziła się i przeżyła 21 lat Zofia Kossak, córka Tadeusza i późniejsza pisarka. Do Kośmina wreszcie przyjeżdżał sam Wojciech Kossak z rodziną w odwiedziny do brata.

Witold Metelski urodził się w 1945 roku w Lublinie, od lat związany z Warszawą i Augustowem. Malarz z krwi i kości, choć z wykształcenia inżynier – sztuka od zawsze była jego prawdziwą pasją i żywiołem.

Pierwsze artystyczne fascynacje odkrył jeszcze w ubiegłym wieku (na początku lat 80.), a od tego czasu nieprzerwanie rozwija swój malarski warsztat, nie bojąc się eksperymentów i odważnych rozwiązań. Twórczość Witolda Metelskiego to wyrazisty dialog z tradycją polskiego malarstwa patriotycznego przełomu XIX i XX wieku. Inspiracje czerpie z dokonań takich mistrzów jak Wojciech i Jerzy Kossak, Józef Chełmoński, Leon Wyczółkowski, Artur Grottger, Zygmunt Rozwadowski czy Julian Fałat. Szczególne miejsce w jego sercu zajmuje twórczość rodu Kossaków – ich batalistyczne płótna i pełne dramatyzmu sceny historyczne stały się dla niego nieustannym źródłem natchnienia.

Witold Metelski to również miłośnik przedwojennej polskiej literatury – zaczytuje się we wspomnieniach na temat dawnej Polski, m.in. Mieczysława Jałowieckiego, Karoliny Lanckorońskiej, Marii Dąbrowskiej, Zofii Kossak-Szczuckiej oraz Melchiora Wańkowicza, ale również współczesnych pisarzy takich jak prof. Andrzej Nowak, Jacek Komuda, Bohdan Urbankowski, Waldemar Łysiak, czy Wacław Holewiński, piszących pięknie o polskiej historii, a których proza, pełna niepokornego ducha i głębokiej refleksji nad losem ojczyzny, przenikają do jego obrazów, nadając im dodatkową warstwę znaczeń.

Artysta ma na swoim koncie kilkaset obrazów – od monumentalnych scen historycznych, przez nostalgiczne pejzaże, po ekspresyjne portrety, jak choćby ostatnio namalowany portret Fryderyka Chopina, wzorowany na obrazach Eugène’a Delacroix. Jego prace cechuje niepokorna energia, śmiałość koloru i kompozycji, a także wyrazisty „pazur” – znak rozpoznawczy indywidualnego stylu. Jego malarstwo to nie tylko hołd dla przeszłości, ale i żywy głos współczesności – odważny, niepokorny, pełen pasji i artystycznej odwagi.